Η ψυχή δεν έχει ράγες

Η ζωή κυλάει σε ράγες, λένε,
μα εγώ ακούω το δάσος να με καλεί.
Το τρένο υπόσχεται ασφάλεια,
μα η ψυχή μου διψά για ουρανό.

Οι ράγες φτιάχτηκαν για να με κρατούν,
να με πείθουν πως έξω καραδοκεί το χάος.
Μα ο άνθρωπος αντέχει παντού·
στην έρημο, στον πάγο, στη θάλασσα, στον άνεμο.

Η «ασφάλεια» είναι φόβος μεταμφιεσμένος,
μα η ελπίδα τον λιώνει σαν ήλιος χιόνι.
Στο τρένο, η προσμονή γίνεται θαύμα.
Στο δάσος, ο κίνδυνος γίνεται περιπέτεια.

Κι εγώ; Δεν διαλέγω πια ράγες ή μονοπάτια.
Είμαι η ψυχή· το νερό που κυλάει,
το ρίζωμα που γεννάει χιλιάδες κορμούς,
το φως που δεν σβήνει σε κανένα σκοτάδι.

Γιατί η ψυχή δεν έχει ράγες,
ούτε όρια, ούτε φράχτες.
Είναι τρένο κι είναι δάσος·
είναι ποταμός που θυμάται την πηγή του.